Wat een verschil met de voorgaande twee jaren. Een anti-climax na alle avonturen, hectische leercurves en snelle start die we hebben gemaakt in Maluku. Het was dit jaar voor niemand van het bestuur mogelijk om naar Ambon af te reizen. Laat staan voor langere periode te blijven. Werken op afstand dus. Met zeven tot acht uur tijdverschil. Een nieuwe uitdaging. Een nieuwe ervaring. De onderwijs- en medische ondersteuning is voortgezet voor wie het nodig had. Op zeer kleine schaal. Onze focus hebben we geconcentreerd op het landbouwproject-biologische groententeelt net buiten het dorp Tawiri op Ambon. Dat leek werkbaar. Dankzij onze lokale projectuitvoerder Roy. Alhoewel…
WoA
Werken op Afstand lijkt internettechnisch gezien ideaal. Echter in de opstartfase van een project blijft het ingewikkeld. Duidelijk communiceren over technische informatie en de contextuele perceptie daarvan blijkt a fine work of art. Althans voor ons. We zijn nog steeds een kleine organisatie van vrijwilligers. Soms lijdend aan verborgen miscommunicatie. Blijkt achteraf. Dus willen we effectiever werken. En meer zekerheid hebben over datgene wat de ander denkt te begrijpen. Het is als de doorsnede van een verzameling in de wiskunde. Wat is het deel aan besproken informatie waarin we dezelfde inzichten hanteren. En hoe ziet het deel eruit waarover die gewenste zekerheid twijfelachtig is. Hoe komen wij daar met elkaar achter? Conclusie: verder leren structureren. Klinkt goed. Eitje toch?
En er gaat veel goed maar het moet beter. Bijvoorbeeld: hoe geven wij constructief vorm aan ideeën ten behoeve van een praktisch uitvoerbaar werkprotocol voor Roy? Dat vervolgens voor ons als bestuur weer praktisch te evalueren valt. Gegeven het feit dat niemand van ons als bestuur aanwezig kan zijn op de projectlocaties. Wij, in een oer-Hollands rijtjeshuis in een Molukse wijk, ‘zoomend’ met Roy op zijn nog dooie akkertje onder de cocospalmen. Voor alle duidelijkheid: aan Roy ligt het niet. Hij wil wel. Maar wij zijn dit niet gewend. Die afstand. Jaloers zijn we wel, op Roy. Maar gerechtvaardigd en gezond, vinden wij.
Landbouw en natuur
Natuurfactoren spelen een cruciale rol binnen onze projectportefeuille. Die gaat namelijk merendeels over landbouw. En landbouw vindt plaats binnen een ecosyteem. Dat ecosysteem is een verzameling van aan elkaar samenhangende complexiteiten. Die complexiteiten bestaan uit geografische factoren zoals geologische ondergronden, geomorfologische processen, zonnebogen, micro-klimatologische verschillen, stroomgebieden en bodemsoorten. Vervolgens de biologische factoren: regenwormen, micro-organismen, actinomyceten, schimmels, insecten en de rest aan flora en fauna. In en boven de bodem. Met alle potentiële voordelen én risico’s die dat met zich mee kan brengen pér groentesoort.
Al deze elementen staan in een zekere relatie tot elkaar. Zij maken ons leven mogelijk. Het zijn natuurlijke maar ook kwetsbare verbintenissen. Die moet je observeren, beschermen, verzorgen, mee samenleven. Binnen het ons gegeven ecosysteem onze zaadjes en zaailingen uitproberen. Trial and error om theorie en idee te testen. En meer vaker dan soms blijken we toch niet zo slim te zijn als we dachten. ‘Maar vooral doorgaan’. Nog steeds een bemoedigende uitspraak. Terug met beide houten klompen in de klei. Oftewel in Ambon: rubberen Swallow teenslippers, de basic uitvoering. In de kleuren rood, groen, blauw, geel, paars of oranje. De oceanen liggen er vol mee. Maar als je op het hete strand een passend paar zoekt vindt je altijd maar de helft. Hoe dan.
Zwerfafval
Beachhead Foundation zou zich misschien ook op waste management & recycling kunnen richten. We zijn ermee bezig. In juli arriveerden overheidsdelegaties van de provinsie Maluku en Kota Ambon. Samen met de Indonesische centrale overheid. Onze prioriteit lag op de thema’s openbare afvalverwerking en toerisme. De tour heeft ons relevante relaties en informatie opgeleverd. Maar we houden ons voorlopig op de achtergrond. We zijn nog steeds een kleine organisatie van vrijwilligers. Andere organisaties willen we niet in de weg zitten maar juist aanvullen. Voor een effectieve samenwerking. Dus slimme positionering is key. Ondertussen staan we op goede voet met bedrijven, overheden en milieu-organisaties in Maluku en Nederland. Wordt vervolgt.
Gezonde groenten
Biologische landbouw en specifiek tuinbouw staan in Maluku nog in de kinderschoenen. Gevarieerde groententeelt is hier überhaupt een ondergeschoven kindje. Biologisch danwel met gebruik van kunstmest, pesticiden en herbiciden zoals Round-Up. Dat is géén ondergeschoven kindje. Overal te koop. Iedereen gebruikt het. Voor in de weg groeiend gras. Consistente controle en inspectie van de keuringsdiensten hebben wij nog niet mogen observeren. Merkwaardig.
Groentenmarkt Maluku
Een geschatte negentig procent van de groenten op Molukse markten bestaat uit regionale import uit Manado, Makassar en Surabaya. Dus hooguit tien procent uit Maluku. Wederom opmerkelijk. De natuurlijke landbouwomstandigheden zijn grotendeels hetzelfde. Lokale groententeelt voor de eigen markt staat dus niets in de weg. Zou je denken. De achterliggende oorzaken van deze status quo in Maluku documenteren wij voor het opstellen van, op de lokale gemeenschap van toepassing zijnde, best practices for stakeholder engagement. Dat laatste m.a.w. gezegd: google het maar. Documenteren, analyseren en rapporteren bovenop het aansturen van een project op afstand vergt tijd en arbeid. En we zijn nog steeds een kleine organisatie van vrijwilligers met noodzakelijke baan. Uitkering aanvragen? Nah.
Kennis in huis halen
Dus hebben we besloten om onze projectuitvoerder een gerichte training te laten volgen. In de buurt van Bogor, het nationale botanische kenniscentrum. Biologisch boeren. Het is fantastisch om het enthousiasme en zelfvertrouwen van Roy te zien groeien. Ontkiemt er in ieder geval al íets. Kleine baas. Hij heeft zijn best gedaan, zichzelf meer dan ingezet. Goed voor het bestuurlijk moraal. Wie helpt wie? We helpen elkaar. Gandong. En verder roeien met de riemen die we wél hebben.
Het bestuur